Massalia (ve Meast işbirliğiyle) - Gerçekleşen Hikayeler

[massalia]

Okumadan önce,size ithafen:

(click to show/hide)

eveeeet sevgili arkadaşlaaaar,bu fan fiction konusundaki ilk ortak projemdir,bu arkadaş da meast olduğu için teşekkür ediyorum.kendisi projeme yardım etmeyi kabul etti.

(tamam resmiliği bırakıyorum )

ilk giriş bölümünü ikimizde yazdık,ilerleyen bölümleri nasıl yapıcaz bilmiyorum ama,ikiside aynı hikaye.ve bu arada tam okursanız seviniirim,biraz uzun gelebilir gerçi (bu arada kurgularımızda ufak tefek değişiklikler olabilir)

şimdiden okuyanlara    eğer düşüncelerinizi paylaşırsanız nasıl devam edeceğimizi bulabiliriz

1.BÖLÜM:GİRİŞ

(click to show/hide)

MASSALİA:

(click to show/hide)

Gözlerim kapalıydı ve ellerimi başımın altına dayamış bir halde yatağıma uzanmıştım. Üzerimden tır geçmiş gibiydi.Sabahın soluk ışıklarının, karanlık camlara vuruşundan dolayı kapalı gözlerimin önünden gri haleler geçiyordu.

Gözlerimi açtım ve esnedim. Işıklardan ve de hala sokağın turuncu lambalarının yanışından, henüz saatin sabah 5 sularında olduğunu anlamıştım. Hızla yatakta doğruldum.

Bu lanet olası mide kasılması ve karnımdaki kelebeklerin birbirine judo yapmalarının tam açıklaması neydi acaba? Yepyeni bir okul hayatına bugün başlıyor olmam mı, yoksa eski hayatımdan kilometrelerce uzakta ki bu hayata uyum sağlamak zorunda olmam mı? Tam olarak bende bilemiyorum.

Giysilerim sandalyeye ters yüzleri dönük bir halde atılmıştı. Kolumu siyah badinin koluna geçirerek ön yüzünü döndürttüm. Bu işlemden gerçekten de nefret ediyorum.Ama şuan her hangi bir işlem basamağının önceliğini anlayamayacak kadar gerginim.Normalde ilk olarak yüzümü yıkamam gerekiyor.

Lavaboya yönelişim dışarıdan bir gözle zavallı ve acınası olarak gözlenebilirdi. Bacaklarım attığım her adımda kasılıyor ve acıyordu, bu çok fazla ard arda mekik çekmemden olsa gerek.
Kabul ediyorum, hayat, çok kalabalık bir yer olan Tokyo’da bu ıssız, adı sanı bilinmeyen yerden çok daha iyiydi.En azından annem beni daha önce hiç,zorla dövüş sanatlarına yazdırmamıştı.

Gerçi bir anne olarak ona hak verebiliyorum,15 yaşındaki bir genç kızı içkicilerle başa çıkabilecek hale getirmek,bir anne için gurur verici olsa gerek.Hey,sonuçta annem 3.babamdan ayrılırken,tekmelerini karnına yağdırmış insan.Böylece siyah saçlı, tsundere kıvamlı erkek koleksiyonun kazazedelerinin yanına,Takawa’yı da eklemiş oldu.Takawa benim üvey babam olurda.

Lavaboyu açtığımda,özellikle ellerimin buz tutması için planlandığını düşündüğüm,soğuk su karşıladı beni.Suyu yüzüme çarparken damlalar aynaya ve havluluğa sıçrıyordu.Annemin beni azarlaması için bir neden daha.
Aynaya bir göz attım,yaşıtlarıma kıyasla,aynaya çok az bakarım.Bu da bu kadar paspal bir tip olmamın açıklaması olabilir.Üzerimde vücuduma en az 3 beden büyük,Yui’nin abisinden ödünç aldığım tişört vardı.Kesinlikle sevgilim olmadığını söyleyebilirim,ama bana küçük tişörtlerini vermeye bayılır.Kız arkadaşını kıskandırmaya çalışıyor herhalde.

Aynada bana bakan surat,renksizdi,beyazdı,hatta ölü beyazıydı.Sağ gözüm parlak bir maviydi,kısa,perçemleriyle oraya buraya dağılan,kestane saçlarımla bir tezatlık oluşturuyordu.Saçlarımın Yui gibi kızıl ve de uzun olmasını isterdim.Ama herkese her şey nasip olmuyor işte.
Saçlarımın kesim stili yüzünden görünmeyen sol gözüm her zaman ki gibiydi:yoktu.Görünmüyordu işte.Böyle bir şeyin görünmesini hangi ucube ister ki?Benim istemediğim kesinde.

Odaya doğru ilerlerken,yarım saat erken kalkmanın bana ne gibi bir faydası olabileceğini düşünüyordum.Belki de her zaman ki gibi,hazırlama işini hep sabaha bıraktığım çantamı düzenlerdim.Masaya doğru ilerlerken bir şey parıldadı.Derin bir iç çekerek gözümü alan,gümüş sapıyla ve tüylü ucuyla;mürekkepli kaleme  baktım.

Büyükbabam öleli tam 5 yıl oluyor,fark ediyorum da,geride bize miras olarak bıraktığı kalp kırıklığı,çoktan dindi.Hissizleşmiş bir şekilde artık acı çekmediğimi fark ettim.Belki de bu,hepimizin birisini kaybettikten sonra başımıza gelen şeydir.Dudaklarımı birbirine bastırdım.

Büyükbabam bu kalemi ve sararmış,kağıt rulolarını bana yazmam için vermişti.Ölümünden geriye kalan şeydi bu işte;kırtasiyeden 150 yen civarlarında bir miktarla alabileceğiniz,kağıt destesi,basit bir mürekkep kutusu ve asılsız;saçmalık derecesinde gösterişli bir tüy kalem.

Ölmeden önce bana yazmam gerektiğini söylemişti.Eğer yazarsam,kendimi keşfedebilecekmişim.Hadi ama büyükbaba,ben bir anime karakteri değilim ki!
Bana bu saçma üçlü dışında,bir de kendi yazdığı denemeleri bırakmıştı.Onlara bir kere bile dokunmadım.Şimdi dolabımın üstünde,ahşap bir kutuda tozlanmış bir biçimde beni bekliyorlar.
Yalan söyleyemiycem,sanırım büyükbabamı hatırlamak istemiyorum.Bu yazıları yazarken,damarlı ellerinin kağıt üzerindeki hışırtılı kayışını,hayal edebilmek istemiyorum.Bu meselenin 5 sene önce kapandığını sanıyordum dostum.

Kendini yalnız hissettiğinde, demişti büyükbabam. İşte o zaman yazmalısın Aurelia. Kendini yalnız hissettiğinde, bu sayfalar senin arkadaşın olacaklar.
Eh,evimden ve en yakın arkadaşımdan kilometrelerce uzakta olmaktan daha yalnız hissettirebilen bir şey yok sanırım.Her ne kadar da çok özverili olmasada,en azından “bir baba” olan Takawa’da annem tarafından atıldığına göre bu yalnız kalmak için gayet de yeterli.

Raflarımdan en büyüğünde,Death Note mangalarının hemen üstüne sıkıştırılmış olan kağıtlara göz attım.Kalem de hala bıraktığım yerde,yani hatsune miku’un  kafası şeklinde olan kalemliğimdeydi.
5 yıldır hiç olmadığım kadar kararlı bir şekilde kâğıda elimi attım. Yarım saat içinde oyalanacak bir şey bulmuş gibiydim.

“Denemekten zarar gelmez” diye mırıldandım kendi kendime, kâğıtlardan birini önüme koyarken.

MEAST:

(click to show/hide)

Okulumdan apar topar alınıp hastaneye götürüldüğüm günden beri tam bir yıl geçti.O günün en mutlu günüm olması gerekiyordu.Bana en yakın olan kişinin önerisiyle hikayeler yazmaya başlamıştım ve o gün bu hikayelerden ödül almıştım. Bana her zaman “Sen benim gibisin, benim kaderimi yaşamaman için herşeyi yapacağım” derdi. Bunu derken gözlerimizin aynı olmasını kastettiğini düşündüm hep.
Hastene odasına girene kadar ölüm döşeğinde olan kişinin dedem olması aklımın ucundan bile geçmiyordu. İkimizin de bir gözü mavi bir gözü ise açık kahverengiydi. Ama o gün dedemin bir gözü siyaha yakın bir renge dönüşmüş buna rağmen mavi gözü her zaman olduğu parlaklıkta ve canlılıktaydı.
Dedemin o son anlarına gelen bir tek ben ve annemin olması beni üzsede diğerlerine ihtiyacı yoktu zaten.Dediklerine göre tek söylediği benim gelmemi istemesiymiş. Elinde hiç bırakmadığı kalın bir defteri ve bir kalemi vardı. Bunları hiçbir zaman bırakmayacağını düşünmüştüm ama elindekileri bana uzattıktan sonra “ Kendini yalnız hissettiğinde bunlar sana arkadaşlık edicek, sakın hikayelerini yüz üstünde bırakma” dedi ve mavi gözü soldu.

Bugün ise kimseye göstermediği o hikayeleri artık benim elimdeydi ve tabiki dedemin işe yaramaz kalemi. O günden beri sözleri her gece uykuma giriyor buna rağmen bana söylediği son sözü olan hikaye yazmaya devam etmiyordum.
Her sabah kalkarken aynada tek gördüğüm,dışarı çıkarken farklı gözünü göstermemek için lens takmak zorunda kalan ve kısa saçıyla dikkat çekmemeye çalışan bir gölge.

Her sene başarılı yazarlar çıkaran …… okuluna girmeyi başardım.Bu okula girmeyi benden çok dedem arzuluyordu fakat  artık bu okulun benim için hiçbir önemi kalmadı. Çünkü o, beni bu okulun üniformasıyla göremiyecek.
Okulun ilk günü gitmiyerek büyük bir hata yaptım. İlk günü gitseydim sınıfta güzel bir sıraya oturabilirdim. Sınıftaki en ön sırayla en arkada olan sıra arasında bir karar vermem gerekiyordu.Bende arka sırada dikkat çekmiyeceğimi düşünerek oraya oturdum ve haklıydımda. Kimse benimle konuşma tenezzülünde bile bulunmuyordu. Bende gece uyumayı sevmediğim için sabaha kadar ayakta kalıp okulda uyumaya karar verdim.

Okulun ilk günü sınıf öğretmeni hariç diğer branş öğretmenleri tanışılmış ders işlemeye yavaş yavaş başlamışlardı bile. Sınıf öğretmeni edebiyat dersimize gireceğini öğrendiğimde ayrı bir ilgi ile öğretmenin dersini bekledim.En son ders edebiyattı.
.     .     .

2.BÖLÜM - İLK TANIŞMA

(click to show/hide)

MASSALİA:

(click to show/hide)

Okul yolunda huzursuz,gergin ve de oldukça agresiftim.Heyecandan olabilir tabi,veya az önce meteor büyüklüğünde bir taşa takılıp,6 metre öteye uçarak çamura saplanmam da etkili bir sebep olarak gösterilebilir.

Her yerimden; zavallı dünyayı birlikte kurtaralım tişörtümden, deri ceketimden,ve de pantalonumdan sular damlıyordu.Çamurlu sular hemde.Değiştirebileceğim herhangi bir yer görünmüyordu,zaten yanımda kıyafet olmaması da cabası.800mlik yolu geri dönecek halim yoktu.Kasabalardan ve onlarının ıssız tepelerinde bulunan okullarından nefret ediyorum.

Olduğum yerde durarak hapşurdum.Çantamın içindeki ıslak mendil paketiyle çamurları silmeyi başarmıştım,paketin yarısından fazlası gitmişti hemde.Ama yine de üstüm ıslaktı ve kendimi yapış yapış bir sümüklüböcek gibi hissediyordum.

Yaklaşan adım seslerini duyar duymaz,adımlarımı hızlandırarak ilerlemeye başladım.Kimsenin,hiçbir okullunun beni böyle görmesini istiyeceğimi sanmıyordum.Ama çok fazla kaçamayacağımı biliyordum,yine de bir çaba arkadaki 3-4 kızdan oluşan grubun önünden geçerek koşarcasına yürüdüm.

O kadar hızlı ilerliyordum ki,her an önüme çıkan birisinin içinden geçebilirdim.Kitaplarım çantamda bir yukarı bir aşağı baskı uyguluyorlardı.saçlarım havalanmış,saçak saçak ve ıslak kestane tutamlar halinde,arkaya dağılıyorlardı.Okula az bir mesafe kalmıştı,heybetli ama garip mimarisini görebiliyordum.
Birden gürültülü bir şekilde birinin sırtına tosladım ve olduğum yerde sendeledim.Alnımı ovuştururken çarptığım sırtın sahibine döndürdüm yüzümü.

Kumral saçları sanki tonlarca jöle kutusunu kullanmış izlenimi veren bir halde,tutamlar halinde her yere dağılıyordu.Kulağında ki halka küpe ve parmaklarındaki gümüş yüzükler,onunla ilgili dikkatimi ilk çeken şeylerdi.Lacivertli-grili ceketini beline bağlayışından,kesin bir serseri olduğuna kanaat getirmiştim.

Uzun tutmamaya karar vererek,”Özür dilerim” diye mırıldandım.

Uzun boylu serseri kaşlarını çatarak bana baktı ve konuştu.”Sen de kimsin?”

Derin bir iç çekerek çocuğun çikolata kahvesi gözlerine baktım.Harika,ilk günden sabah sersemliğinden sıyrılamamış  bir şapşalla takışıyorum.

“Özür diledim” dedim sesimi yükselterek.”Çarptım ya hani”kelimelerimi vurgulayarak anlamasını bekliyordum.

Dudakları alaycı bir gülümseyle kıvrıldı.”Pardon,seni görememişim” dedi ifadesi kadar alaycı bir ses tonuyla.
Yui olsa bu durumda yapardı?Arayı bulmaya çalışırdı,değil mi?Ah,ne yazık ki ben,benim tatlı arkadaşım Yui değilim.Ben öfkeli,iffetsiz Aurelia’yım.Demek bu kas kafalı yürüyen jöle kutusu bana kısa olduğumu ima etmeye çalışıyor.

“Pardon,ben de senin beyinsiz bir aptal oduğunu yeni fark ettim.Ne yazık ki herkes bunu görememiş olabilir.Çünkü insanlar yüzüne bakamıyor olsa gerek” dedim rahat bir tavırla.Tamam,ben 1.70’im ve bu çok da kötü değil.Standartların ötesindeyim hatta.Ve 1.90 boylarında biri bana bunu diyemez.

Çocuğun suratı kızarıp bozarırken omzunun üstünden bakmayı keserek,bedeninin tamamını bana döndürme zahmetini gösterdi.Yanındaki 2-3 oğlan da durmuş,gözlerini dart okları gibi üzerime dikmişlerdi.

“Sen de kim oluyorsun,minik kız?” Çocuğun kahve gözleri garip bir duyguyla ışıldıyordu,büyük ihtimalle az önce onu çok,hatta çok çok fazla öfkelendirdim.Omuz silkerek tek gözümü ona diktim.

“Adımı vermeme değecek bir insan olduğunu sanmıyorum”diye cevapladım onu,hızlı hızlı yürümeye devam ederken.Arkamı dönüp uzaklaşırken,kalbim az sonra avucuma düşecek kadar hızlı atıyordu.
Okulun kapısından girer girmez sanki çok meşgulmüşüm gibi,telefonumu açarak oyalandım.Bu telefonları icat edenlere binlerce teşekkürler,insanları zor durumlarda sap gibi durmaktan kurtarıyor.

Sonunda öğretmenin biri yanıma yaklaştı,yüzünde şefkatli bir ifade vardı ve doğrudan gözümün içine bakıyordu.

“Sen yeni kayıtmısın?” dedi yavaşça.”Aurelia Kanade?”
Başımı sallayarak bu narin görünüşlü,genç kadına baktım.”Evet efendim” dedim telefonu saniyenin onda biri bir hızla ceketimin içine atarak.Kadın sevgi dolu bir şekilde gülümsedi bana.

“Anlıyorum” diyerek karşılık verdi.”Sana sınıfını gösteriyim” topuklu ayakkabılarını parke zeminde tıkırdatarak yürümeye başladı.Hızla kendime gelip onu takip etmek adına,arkasına geçtim.

“Sınıfın önüne gelince durdu.”Burası yeni sınıfın Aurelia.Umarım okulumuzu seversin” dedi siyah saçlarını savurarak kadın.Sonra da merdivenlerde gözden kayboldu ve ben yüreğimde salakça bir heyecanla,olduğum yerde kalakaldım.
Kapıyı tıklatmak için yumruğumu tam vuracakken,arkamdan gelen melodik sesle döndüm.

“Yine karşılaştık tek göz.Sende mi geç kaldın?Bu kısa bacaklarla yürümek zor olsa gerek” diyerek düşüncesini belirtti,yürüyen jöle kutusu.
Görünen kaşımı yukarı kaldırdım.Ben kısa falan değilim,1.70 boy oldukça iyi bir kere!

“Sende 3 adımda okula varıyorsundur eminim” dedim pis pis sırıtırken.Çocuk suratını buruşturarak bana baktı.

“Tamam,kes şunu.İlk sen mi çalacaksın ben mi?”

“Fark etmez”dedim omuz silkerek,çocuk yanımda derin bir nefes aldı,sonra öyle bir verdi ki kumral saçları uçuştu.

“O zaman ilk ben”dedi gülümseyerek çocuk.Öyle samimi gülmüştü ki bir an kalbimin kıpırdadığını hissettim.Bunu fark etmeden son kez konuştu.”Adım Kaori“

“Ben de Aurelia” diye cevapladım sessizce.
Kaori sessizce kıkırdadı.”Sabah adını bilmeye değer olmadığımla ilgili bir şeyler zırvalıyordun?” kaşlarını kaldırmış,muzip muzip parlayan kahve gözlerini mavi gözüme dikmişti.

Tüm havayı ağzımın içine doldurarak yanaklarımı şişirdim.”Kes sesini”
Kaori kıkırdamaya devam ederek kapıyı çaldı.Kapı az sonra açılacaktı ve açılan kapıyla birlikte,ben yeni bir yerde,yeni bir çevrede,yeni arkadaşlarla,yepyeni bir hayata ilk adımımı atacaktım.

3.BÖLÜM – KİTAPLAR

(click to show/hide)

MASSALİA:

(click to show/hide)

Elimi çeneme dayamış bir halde tahtayla doğrudan göz teması kuruyordum,ne kimseyle konuşuyor,ne de sıraya bir şeyler karalıyordum.Ama dersi de dinliyor sayılmazdım.Dünyayla bağlantımı kesmiş bir halde hayaller alemine dalmıştım.Hayallerim beyaz tahtada görünüyor gibiydi.Ta ki İngiliz Edebiyatı öğretmenimiz beni pegasuslarla dolu muhteşem toz pembelikte dünyamdan gerçek dünyaya çağırana dek.

“Evet Bayan Kanade?” kadının kahverengi,akbabanın bakışlarını andıran gözleri üzerime dikilmişti.

“Ah,ben…” diye mırıldandım,bu sırada beynim gerekli yeterlilikte bir cevap bulmaya çalışıyordu.Sulanmış gözlerimi kadına odaklayarak ona en popüler bakışlarımdan birini,acıyın bana’yı attım.Kadın tepkisizce bana bakmaya devam ediyordu.

“Evet?Cevabınızı duyamadım”
Gözlerimi çok da dikkat çekmeden sınıfta dolaştırdım,Kaori bıyık altından gülüyordu,diğerleri de vereceğim cevabı bekliyorlarmış gibi pür dikkat kesilmişlerdi.

Sessizce iç çektim.Hayat bu kadar berbat işte.Ciddi olmak gerekirse,küçük düşürülmeye oldukça alışkınım,ama yepyeni bir ortamda da bunu yaşayacağımı düşünmemiştim.
“Soruyu tekrar alabilirmiyim?” her perdede sesimin tonu daha da incelerek hocaya döndüm.Kısık gülüşler doğrudan kulağıma geliyordu.Bu duruma harika bir kelime  buldum:Lanet olsun.

Kadın gözlüklerinin arkasından beni delmeye çalışıyor gibiydi.Sert bakışlarını tahtaya yönlendirdi.Bir an için tahta ortadan ikiye yarılacak sandım.Ama bunu aksine tahtaya bazı notlar karaladı.

“Froust neden ruhunu Mefistotoles’e sattı?Bunu bilen biri var mı?”beklentiyle sınıfa döndü,ama gözlerinin bende olduğunu gayet de net görebiliyordum.Ve neden bahsettiğine dair hiçbir fikrim yoktu.Froust?Kimdi o,şu yabancı sanatçılardan birinin vokali’mi?

“Çünkü hırslıydı.Ve o dileklerini gerçekleştirebilmek için-“ bir kız buğulu,binlerce cam parçasının aynı anda çıkardığı tını gibi bir sesle konuşunca,herkes bu egzotik sesin sahibine döndü.Ben de öyle.Kızın uzun,bir bakış attığınızda bile canınızın yanmasına sebep olacak keskinlikte ve düzlükte,simsiyah saçları vardı.Siyah gözleri doğruda Bayan Cynthia’ya çevrilmişti.Ama nedense,çok saçma bir hisle,kelimeleri bana ithafen gibi hissediyordum.”- her şeyi yapardı” dedi sözlerini tamamlayıp,yerine oturarak.

“Doğru,Serena.Froust iflah olmaz bir günahkardı.İnsanlar sınırlarını bilmelidir,ve ayrıca – “
Birden ayağa kalktım,bedenen bunun farkında olsam da,ruhum hala oturuyor gibiydi,bir an için dizlerimin bağı çözülmüştü.”Bir şeyi bu denli istemek,günahmıdır?” dedim sessizce,bu da sınıfın sorarcasına gözlerle bana dönmesine sebep oldu.

Bayan Cynthia şaşırmış gibiydi.”Eh,” diye başladı cümlesine.”Sen hiç ruhunu şeytana satabilecek kadar tutkulu bir isteğe sahip oldun mu?”

Kaşımı kaldırdım,”Ya olsaydım?” dedim sesimi yükselterek.Mantıklı tarafım kadının dediği cümleyi doğru buluyordu,ama ah tanrım,az önce deli ve pervasız Aurelia serbest kalmıştı.Artık konuşmadan duramayacaktım.

“Eğer gerçekten de,seni bu denli sefilliğe sürükleyebilecek bir isteğin olsaydı,ona karşı koymalıydın.Froust gibi günahkarlar,aslında iradesi güçlü olmayan insanlar demektir” dedi Bayan Cynthia,giderek bana yaklaşarak.
“Ama aslında bu adamın,yani Froust’un tek isteği,dileklerini gerçekleştirebilmek değil miydi?yani onun dileği,dileklerini gerçekleştirebilmek için,bir şeyler dileyebilmekti” dedim inatlaşmayı sürdürerek.

Neden bu şekilde konuya bodoslama daldığım hakkında,yemin ederim ki hiçbir fikrim yok.Froust’un daha kim olduğunu bile bilmiyorum,kağıttaki mürekkeple canlanmış bir adamı ne diye savunuyorum ki?
Belki de Froust,bir an için gözüme ben gibi gözükmüştür.
Kadın gerçektende bu konuyu düşünüyor gibiydi,en sonunda başını salladı.

“Bu da olmuş olabilir.Gerçeği yalnızca Froust biliyor olabilir değil mi?Neden ona sormayı denemiyorsun?” kıkırdaşmalar üzerine kadın ellerini çırptı.Çalan zili vurgulamak istercesine,ders bitti diyerek sesini yükseltti.Sinirli bir şekilde saçlarımı karıştırdım.

“Hey,belki de Froust’la çok yakın arkadaş olursunuz.İyi yanından bak” dedi yürüyen jöle kutusu,tepemde korkuluk gibi dikilirken.Derin bir iç çektim.

“Peh,belki de sen onla takılmalısın.Seni dinleyecektir.Ne de olsa o bir günahkar” dedim sesimi kalınlaştırarak.Başımı tekrardan kollarımın arasına gömmek üzereyken Kaori işaret parmağıyla alnıma vurunca,tek gözümü sorarcasına ona diktim.

Ellerini ceplerine sokarak gülümsedi.”Bana kalırsa Froust’un bile aklına gelmemiş teoriler yürüttün.Kitaplar canlıdır.Belki de sayfalarda gerçektende senin dediğin gibiydi,ama sonra kitap kendini değiştirdi”omuz silkince alayla güldüm.

“Cartoon Network’ü sabah sabah biraz fazla kaçırmışsın,Bay Jöle.Kitapların canlı olması mümkün değildir” diye yanıtladım onu,tersçe.

Kaori tekrardan omuz silkti.”Bunu kimse bilemez.Kendi sonunu kendisi yazan kitaplar var olabilir.Her kitap mutlu sonla bitiyor,değil mi?”

“Her kitap değil” diyerek karşı çıkmaya çalıştım ama lafı ağzıma tıkadı.

“Belki de kaderlerine kendileri karar veriyorlardır”beklentiyle yüzüme döndü.
Gözümü devirerek ona döndüm,”Belki de kafein’i fazla kaçırmışsındır”dedim alayla.

Kaori yüzünü buruşturarak çevresine bakındı,”pekala” dedi sessizce.”Acıktım.Sandviç almaya gidiyorum” saçlarını karıştırarak bana baktı,omuz silkerek karşılık verdim.
“Ne yani,ben de mi geliyim?”
Öylesine şiddetli bir şekilde öksürdü ki geri çekilme ihtiyacı hissettim.Pis sırıtışına bakılırsa bayağı bayağı benle dalga geçiyor.

“Hayır,cincüce boyundaki tek gözlü kızlarla ilgilenmiyorum.Özellikle de şapşalsalar” gözlerini benim yapmış olduğum gibi devirerek yanımdan ayrıldı ve bir başka sıraya yöneldi.Tekli sırada sarışın,Miss America sanılacak derecede güzel bir kız vardı.Tam olarak ne kokusu sürdüğüne dair hiçbir fikrim yok,ama buraya kadar geliyordu.Belki de banyoya parfüm akıtmıştır.

“Merhaba,ben Kaori” dedi elini uzatarak kıza,çaktırmadan bakışlarımı o tarafa doğru yönlendirmiştim.Sanki onu izlediğimi biliyormuş gibi,abartılı bir şekilde 32 dişini birden sergiliyordu.

“Ben de Amane” diye cevapladı kız onu,havalı bir şekilde.Sarı saçlarını arkaya atarak sırıttı.O gülüşü kolumun tersiyle yüzünden silmek için neler vermezdim…

“Eh,şuan tanışmış olduğumuza göre,benimle kafeteryaya gelirmisin?” Kaori hala gülümsemeye devam ederek kızı süzüyordu,kız başını sallayarak ayağa kalktı.
Yanımdan geçerlerken Bay havalıyım-ben durup bana döndü.”Geliyormusun,Kanade?”dedi vurgulu bir ses tonuyla.Bir dakika,niye birden soyadımı kullandı ki?Bu kadar resmi olduğumuzu hatırlamıyorum.

“Ah,hayır,Takigawa,teşekkürler” dedim onun yüzünde dondurmayı başardığım gülümsemenin farkında olarak,keyifle.Onlar giderken kendimi tutamayıp ekledim: “Dikkat edin de kafeterya’da başınıza bir şey gelmesin…Belki de birisi ekmeğinizin arasına hamam böceği falan koyar…” sırıtarak önüme dönerken birden bir kız suratıyla karşı karşıya geldim.

“O biri sen misin?” dedi kız sessizce.
“Eeee-“ kızın neden bahsettiğine kafa yorarken,bir yandan da giderek daha fazla geriye gidiyordum.

“Diyorum ki,bence sen Amane’den pek de hoşlanmadın” kız şaşkın suratıma bakarak yüzünü buruşturdu.

“Eh,ben-“ kızın yorumunun doğruluğuna aldırış etmeden,onu süzmeye başladım.Simsiyah gözleri üzerime kilitlenmişti,melodik sesinden ve de hafızalardan çıkmayacak denli dikkat çekici tarzından onu hemen hatırlamıştım.Derste konuşan kızdı bu,aklımda iyi yer etmiş doğrusu.Oldukça Japon balığı hafızalı biriyimdir.

“Belki de Kaori’yi çekici bulmuşsundur.Ama onu sana tavsiye etmem.Yui nasıl bu arada?” dedi kız,soluksuz konuşmaya devam ederken.
Sırtımdan aşağı bir ürperme geçti.”Ne?Sen Yui’yi nerden tanıyorsun?”dedim,ilk yorumunu göz önünde dahi bulundurmadan.

Kız güldü,sesi sanki aynı anda üç kişi gülüyormuş gibi eko’lu ve de garipti.Dudaklarının kenarı basit bir şekilde kıvrılmıştı,sanki ağzı gülmeden,yalnızca gülme sesi çıkarmış gibiydi.
“Peh,kuralları bilmiyor olamazsın,herhalde?” dedi,cidden öyle umarmış gibi.Bakışları yokla şu hafızanı der gibiydi.Omuz silktim.

“Yönetmelik mi?Ne yönetmeliği?” kafam o kadar karışmıştı ki,zihnimin miso’ya döndüğünü hissedebiliyordum.Derin bir iç çektim.Yeni çevre,yeni insanlar derken,tüm delileri kendime mi çekiyorum yahu?

“Ah” kız samimi bir ifadeyle başını olumsuzca salladı.”Son zamanlarda,kurallar iyice unutuluyor…” jilet keskinliğindeki saçlarını arkaya attırdı ve ben elinin nasıl olup da kesilmediğini düşünürken sırıttı.

“Ben senin koruyucun,Reina.Tanıştığımıza memnun oldum” beyaz,bana kıyasla çok daha kadınsı ve narin elini bana uzattı.Bu bir davet mi,yoksa kabul etmemem gereken bir tehlikeye giriş bileti mi,ayırt edemeden elimi kendisine çekti.

Uyuşmuş bir halde gözlerimi kırpıştırdım.Bacağımı oynatma ihtiyacı hissetmiştim.Bu da vücudumun gerginlik sinyalleriydi.

“Koruyucu mu?Neden beni koruyasın ki?Tekvando biliyorum…Ayrıca,neden sen?Ve de kimden koruyacaksın beni?”

Kız tekrardan gülümsedi,bu da beni tekrardan şaşırttı.”Belki de sırasıyla cevap vermeliyim.Sen değerlisin Aurelia Kanade.Ve ben de değerli kişileri koruyan bir avcıyım-“ sözlerine nefes almak için ara verirken bakışlarını kaçırdı.

“-Ayrıca iblislere yem ol istemem”

[Meast]

Yeni projemiz hayırlı olsun...

NOT: Benim hikayemin bir bölümü kesilmiş! :

[souleater]

Çok güzel olmuş ikiside Birlikte yazdığınıza inanmak zor oldu. Sanki aynı kişi yazmış gibi Ve hikaye çok güzel bir şekilde ilerliyor. Devamını bekliyorum
Devamı kesilmiş mi Belki 2. bölüm yapmıştır

[Meast]

Çok güzel olmuş ikiside Birlikte yazdığınıza inanmak zor oldu. Sanki aynı kişi yazmış gibi Ve hikaye çok güzel bir şekilde ilerliyor. Devamını bekliyorum
Devamı kesilmiş mi Belki 2. bölüm yapmıştır

Evet öyle olmuş. 

[LordCha]

Şimdi zamanım yok ama hikayenin başını okudum. Güzel olmuş. İlk fırsatta tamamını okuyacağım. Kolay gelsin ikinize de 

[kakashi]

nerde kaldı edebiyat hocası halla bekliyorum
 Olurken kafam karıştı buda iyi demek oluyor
umarım güzel bi şey çıkar ortaya önyargı ile söylediklerimi boş verin okumamıştı daha

3.bölümü BEKLIYORUM

[Meast]

nerde kaldı edebiyat hocası halla bekliyorum
 Olurken kafam karıştı buda iyi demek oluyor
umarım güzel bi şey çıkar ortaya önyargı ile söylediklerimi boş verin okumamıştı daha

3.bölümü BEKLIYORUM

Kafanın karıştığı belli çünkü ikimizinkide 1.bölüm.  Eleştirmeniz,önerileriz için ayrı iki farklı 1.bölüm yaptık.

[kakashi]

Bunu Önceden Belirtseydi Massi daha iyi olurdu senin yazdığın bölümü

(click to show/hide)

Aurelia

olduğunu bilmiyordum Sonradan öğrendim ve nedense halla senin yazdığın tarafı bekliyordum ki massi açıkladı bana 

[Animemania]

konu iyi gibi ama bir insanın iki farklı göz rengine sahip olması şu an ki kalıtım bilgilerine göre imkansız ayrıca meast daha kısa yazmış ve spoiler yapmış devam edin bence.

[Surcvede]

konu iyi gibi ama bir insanın iki farklı göz rengine sahip olması şu an ki kalıtım bilgilerine göre imkansız ayrıca meast daha kısa yazmış ve spoiler yapmış devam edin bence.

Bir öğretmenimin bir gözü yeşil diğer gözü maviydi. Bu nasıl oluyor ki o zaman?

[kakashi]

konu iyi gibi ama bir insanın iki farklı göz rengine sahip olması şu an ki kalıtım bilgilerine göre imkansız ayrıca meast daha kısa yazmış ve spoiler yapmış devam edin bence.

Van kedisi gibi mi

(click to show/hide)

 

[Surcvede]

konu iyi gibi ama bir insanın iki farklı göz rengine sahip olması şu an ki kalıtım bilgilerine göre imkansız ayrıca meast daha kısa yazmış ve spoiler yapmış devam edin bence.

Van kedisi gibi mi

(click to show/hide)

 

Evet Van Faruk diyorlardı hatta.

[Meast]

konu iyi gibi ama bir insanın iki farklı göz rengine sahip olması şu an ki kalıtım bilgilerine göre imkansız ayrıca meast daha kısa yazmış ve spoiler yapmış devam edin bence.

Benim hikayem daha uzundu ama 2.bölüm için spoiler içerdiğinden kesildi.(Bir o kadar daha vardı devamı.)

Türü doğa üstü olduğu için sorun değil.

[souleater]

Çok güzel olmuş ^^   Ama mert abininki nerede

[Animemania]

konu iyi gibi ama bir insanın iki farklı göz rengine sahip olması şu an ki kalıtım bilgilerine göre imkansız ayrıca meast daha kısa yazmış ve spoiler yapmış devam edin bence.

Van kedisi gibi mi

(click to show/hide)

 

aynen okurken aklıma geldi  
( demeki sizin öğretmeniniz demek kiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii teacher mutant ninja aliens (teenage mutant ninja turtles kafama göre değiştirdim ) Mutant mı la o ? )